κι αυτό το ποτάμι
παγωμένη κλωστή
μ' αγκαλιάζει σφιχτά
στον αστράγαλο
κρατιέμαι απ' την πλάτη του νερού
ανασαίνω το κλαδί που επιπλέει
μ’ ακολουθεί
η απώλεια των φύλλων
κίτρινες μαραμένες παλάμες
στραμμένες στο φως
το φόρεμά μου αδειάζει
το φόρεμά μου γεμίζει
πώς να υπάρξεις ζωντανός
χωρίς την απουσία σου
ακινησία
ίσως είναι ο τρόπος
να επιθυμείς τον εαυτό σου
μετά έρχεται ο θόρυβος αμείλικτος
το ποτάμι που επιστρέφει
όταν η θάλασσα εκβάλλει εντός του
ακινησία
σαν τη στιγμή που μηδενίζει τη στιγμή
μετά αρχίζουν όλα από σένα
και τελειώνουν σε μια Κυριακή
σ’ ένα ποτάμι
σε μια σκουριασμένη καντίνα
που φέγγει στις όχθες
αμίλητη