τα βράδια
πριν κοιμηθώ
σου βγάζω τα παπούτσια
τ' αφήνω στο μικρό χαλάκι
της εξώπορτας
ένα κίτρινο φύλλο σέρνεται μαζί μου ως την κουζίνα
πέντε βήματα απ' το ίδιο μονοπάτι
τα φλιτζάνια μας στην άκρη του νιπτήρα
στην άκρη του γκρεμού
θαμμένα στο χώμα
τα φλιτζάνια μας τόσο κοντά στον ουρανό
κάποιες φορές
ξεχνάω να κάνω save στα πράγματα που σκόρπισαν
δεν με αφορούν πια
μου αρκεί που έμαθα την ψυχή τους
το παρόν
αντέχει σε θερμοκρασία δωματίου
αλλιώς γίνεται αποδημητικό πουλί
και χάνεται μέσα στον καθρέφτη
πέντε βήματα από το ίδιο μονοπάτι
τα δάχτυλα σκοτεινά
το μέτρημα άδειο
πικρές γουλιές με το ζόρι
ένα κίτρινο φύλλο σέρνεται μαζί μου
τα παπούτσια σου στο μικρό χαλάκι της εξώπορτας
σκονισμένα