για χρόνια τάιζε τα θολά περιστέρια των ματιών μου...ερχόταν τ' απογεύματα φορώντας ένα ολόλευκο φόρεμα...καθόταν μαζί μου στο παγκάκι του κήπου και μιλούσε για τον καιρό όπως κάνουν όσοι θέλουν ν' αποφύγουν διακριτικά τον εαυτό τους...όταν τη ρωτούσα πώς την έλεγαν έγραφε στον αέρα τ' όνομά της με γράμματα των κυμάτων...άννα...σσς...μόνο εσύ θα το ξέρεις μου απαντούσε χαμηλόφωνα...στα χέρια της κρατούσε δυο τρεις πλάκες σοκολάτα πικρή...συχνά μου πρόσφερε τη μία..."όχι", δε μου αρέσει η πικρή σοκολάτα της έλεγα...εκείνη σηκωνόταν δαγκώνοντας και κυνηγούσε ένα μικρό φτερό στον αέρα...ύστερα σκούπιζε πάνω στο στήθος της τα χέρια, το φόρεμά της γέμιζε μώλωπες πικρούς...μην με μαρτυρήσεις ψιθύριζε γλείφοντας τα βρώμικα νύχια της...να, κράτησε και τα ρέστα...κι έριχνε ένα κέρμα που έβγαζε απ' την τσέπη της στα πόδια μου μπροστά...μετά γέμιζε αγκάθια η φωνή της...ένα άγριο γέλιο ξεπηδούσε απ' τ' ανακατεμένα της μαλλιά...απότομα ησύχαζε...δε σε φοβάμαι πια μου φώναζε καθώς απομακρυνόταν...να το ξέρεις,κανένας δεν θα σε πιστέψει...κάθε φορά σου συστήνομαι με διαφορετικό γραφικό χαρακτήρα...κάθε φορά απαντάς με το ίδιο χαμόγελο...