παραμένουν γιγάντια
τα γέλια των ανθρώπων
το δέντρο που δεν ξεχωρίζει απ' τα κλαδιά του
στο κέντρο της πλατείας
το πλήθος που σπρώχνει το μαύρο μου παλτό
τρέχοντας να σωθεί ή να προλάβει
τις σάλπιγγες
μην θορυβείτε αδίκως
κανείς δε θα σας φυσήξει στο πρόσωπο
η αγάπη είναι ένα κομμάτι ξύλο που επιπλέει στο πέλαγος
Δεκέμβρη μήνα
σημείο πλεύσης η καρδιά
ακολουθεί το γεύμα της συμπόνιας
σούπα ζεστή με κρέας κι ένα κομμάτι ψωμί σουσαμένιο
το μήλο μπορείτε να το πάρετε μαζί σας
σκοτεινιάζει
μικρά φωτάκια όλο χειμώνα
κάποιες φορές σε αναγκάζουν να διακρίνεις
τρέχω να να σωθώ ή να προλάβω
οι άνθρωποι σπρώχνουν το μαύρο μου παλτό
τους κοιτάζω με δέος
έτσι κι αλλιώς προπορεύονται