με δραπετεύει ο ήχος του βαμβακιού
θαρρείς
σ' ένα άγνωστο τραύμα απλώνεται το αίμα
αγγίζω τους κύκλους που τελειώνουν στη διαπασών
την περιβολή του στόματος
όπου το φυλλαράκι του δυόσμου γίνεται μαύρο φωνήεν
σταδιακά αποκαθίσταται το κενό
η σωστή άρθρωση εαυτού είναι οφειλή αναγκαία
ένας κυνόδοντας
ακόμα παιδικός και βαθύς
σαν καλοκαίρι από μονάκριβη ρίζα
μια λεπτή ιδρωμένη κλωστή
στο συρτάρι μου