Προχωρήσαμε στον κήπο ανοιγοκλείνοντας τα χείλη.
Δε θυμάμαι αν μιλήσαμε. Μόνο ότι κουνούσα καταφατικά το κεφάλι. Ήταν μια γλυκιά φθινοπωρινή μέρα. Ένιωθα πως δεν ήταν σωστό να φέρνω αντιρρήσεις. Σκεφτόμουν πως έπρεπε να σκάψω το χώμα γύρω από τις τριανταφυλλιές. Και κείνα τα χορτάρια δίπλα στη σκάλα, έπρεπε να τα ξεριζώσω το συντομότερο.
Συνέχιζε ν΄ανοιγοκλείνει το στόμα. Μου φάνηκε αστείο γιατί δεν άκουγα τίποτα. Άρχισα να γελάω μ΄ ένα γέλιο τρελό που μετά από λίγο τρόμαξε κι εμένα την ίδια.
Το πρόσωπό του άλλαξε μάσκα. Ο ήχος της φωνής του επανήλθε ασπρόμαυρος."Ανεύθυνη,γελάς...σου μιλάω για τη ζωή μας"...
Κι οι τριανταφυλλιές έγιναν ασπρόμαυρες...'Ολα έγιναν ασπρόμαυρα...Θέλουν και κλάδεμα ψιθύρισα... αλλά δεν είναι η κατάλληλη εποχή...
"Πολύ καλά... ήθελα μόνο να σου δώσω μια ευκαιρία... αλλά δεν την αξίζεις"...
Συνέχισε να μιλάει... ή μάλλον ν΄ανοιγοκλείνει το στόμα του. Γύρω,τα χρώματα άρχισαν πάλι ν΄ανθίζουν...
Μια μικρή χελώνα, διέσχιζε γρήγορα το μονοπάτι και χάθηκε στο καβούκι της.
Δε θυμάμαι αν μιλήσαμε. Μόνο ότι κουνούσα καταφατικά το κεφάλι. Ήταν μια γλυκιά φθινοπωρινή μέρα. Ένιωθα πως δεν ήταν σωστό να φέρνω αντιρρήσεις. Σκεφτόμουν πως έπρεπε να σκάψω το χώμα γύρω από τις τριανταφυλλιές. Και κείνα τα χορτάρια δίπλα στη σκάλα, έπρεπε να τα ξεριζώσω το συντομότερο.
Συνέχιζε ν΄ανοιγοκλείνει το στόμα. Μου φάνηκε αστείο γιατί δεν άκουγα τίποτα. Άρχισα να γελάω μ΄ ένα γέλιο τρελό που μετά από λίγο τρόμαξε κι εμένα την ίδια.
Το πρόσωπό του άλλαξε μάσκα. Ο ήχος της φωνής του επανήλθε ασπρόμαυρος."Ανεύθυνη,γελάς...σου μιλάω για τη ζωή μας"...
Κι οι τριανταφυλλιές έγιναν ασπρόμαυρες...'Ολα έγιναν ασπρόμαυρα...Θέλουν και κλάδεμα ψιθύρισα... αλλά δεν είναι η κατάλληλη εποχή...
"Πολύ καλά... ήθελα μόνο να σου δώσω μια ευκαιρία... αλλά δεν την αξίζεις"...
Συνέχισε να μιλάει... ή μάλλον ν΄ανοιγοκλείνει το στόμα του. Γύρω,τα χρώματα άρχισαν πάλι ν΄ανθίζουν...
Μια μικρή χελώνα, διέσχιζε γρήγορα το μονοπάτι και χάθηκε στο καβούκι της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου